W sytuacji gdy lekarz orzeknie, że pracownik jest niezdolny do pracy z powodu choroby należy bezwzględnie powstrzymywać się od wykonywania pracy.

ZUS może pozbawić ubezpieczonego prawa do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia lekarskiego, jeśli ubezpieczony w okresie orzeczonej czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby wykonuje pracę zarobkową lub wykorzystuje zwolnienie lekarskie niezgodnie z jego celem. Ubezpieczony, chcąc zachować prawo do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, musi więc bezwzględnie powstrzymywać się od wykonywania pracy.

Jednak w sytuacji gdy pracownik odzyska wcześniej zdolność do pracy i przedłoży pracodawcy odpowiednie zaświadczenie

Pracownik, zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w razie niezdolności do pracy zachowuje prawo do wynagrodzenia chorobowego przez okres pierwszych 33 dni w ciągu roku kalendarzowego.

Od powyższej zasady jest jednak wyjątek. Dotyczy to sytuacji, w której zatrudniony pracownik ukończył 50. rok życia a tym samym ma prawo do wynagrodzenia chorobowego przez okres 14 dni w roku kalendarzowym.

 

Prawo do wynagrodzenia chorobowego nabywają pracownicy, którzy nawiązali stosunek pracy. Na takich samych zasadach jak pracownicy prawo do wynagrodzenia chorobowego mają osoby wykonujące pracę nakładczą (chałupnicy) oraz osoby odbywające służbę zastępczą.

Za czas niezdolności pracownika do

ZUS często prowadzi postępowanie czy to  w zakresie prawidłowości podlegania do ubezpieczeń społecznych, czy to w zakresie zasadności wysokości wynagrodzenia czy też w zakresie pozorności zatrudnienia.

Jeśli na jakimś etapie postępowania ZUS stwierdzi, że np. zatrudnienie było pozorne albowiem zmierzało tylko i wyłącznie do uzyskania wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, wyda stosowną decyzję o pozorności zatrudnienia.

Jeśli decyzja się uprawomocni, pracodawcy (płatnikowi składek ZUS) przysługują pewne prawa w zakresie odzyskania nadpłaconych w ten sposób składek.  

 

Nadpłata powstała w wyniku stwierdzenia nieważności umowy o pracę zostanie w pierwszej

Zagadnienia dotyczące ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne są regulowane za pośrednictwem przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i stosownych aktów wykonawczych, w tym rozporządzenia rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. nr 161, poz. 1106 ze zm.).

 

W myśl art. 18 ust. 1 i 2 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych

Czy wypłata pracownikom dodatkowych odpraw w związku z wygaśnięciem stosunku pracy rodzi obowiązek odprowadzenia od nich składek na ubezpieczenie społeczne?

 

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r, o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia