W przedmiotowej sprawie stanowisko zajęło Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, które wyjaśniło, iż zasady dokumentowania okresów niezbędnych do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty uregulowane zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń, zgodnie z którym środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia dla celów emerytalno-rentowych dla pracowników są zaświadczenia zakładu pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie druk Rp-7) albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.
Wedle przepisów wyżej wymienionego rozporządzenia, dowody z dokumentów dotyczące zarówno okresów zatrudnienia, jak również zarobków powinny być dołączone do wniosku w oryginale.
Resort pracy przyznał, iż w związku z tym, że do czasu wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz zmianie niektórych ustaw oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości przedłużających okres przechowywania dokumentacji płacowej - dla dokumentacji tej obowiązywał 12-letni okres przechowywania wyznaczony wcześniej obowiązującymi przepisami, do Ministerstwa wpływają skargi osób, których dokumentacja płacowa na mocy ówcześnie obowiązujących przepisów została zniszczona.
Resort pracy podkreślił, że osoby te mają możliwość przedstawienia organowi rentowemu innych dokumentów świadczących o wysokości ich zarobków. Jeśli nie zachowała się dokumentacja płacowa, to pracodawca może wydać zaświadczenie o wynagrodzeniu na podstawie zachowanych akt osobowych, w oparciu o dane zawarte np. w umowie o pracę, pismach o powołaniu, mianowaniu oraz w innych pismach, określających wynagrodzenie danej osoby. Pracodawca jest przy tym zobowiązany podać, na podstawie jakiej dokumentacji wystawiono zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia.
W sytuacji, w której dokumenty świadczące o okresach zatrudnienia oraz wysokości zarobków zostały zniszczone, przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń umożliwiają osobie ubezpieczonej przedstawienie dokumentacji zastępczej wysokości wynagrodzenia, którą stanowią kserokopie, odpisy oraz wyciągi z akt osobowych pracownika. Na jej podstawie organ rentowy może ustalić wysokość wynagrodzenia, którą można uwzględnić do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia.
Odnosząc się do kwestii korzystania z zeznań świadków przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty, resort wskazał, że zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń w postępowaniu przed organem rentowym wysokości wynagrodzenia nie można udowadniać zeznaniami świadków. Ograniczenie to jednak dotyczy wyłącznie postępowania przed organem rentowym, natomiast w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ zarówno na prawo do świadczeń, jak i ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, w tym również zeznaniami świadków. Warto więc przy tym pamiętać, że osoba ubezpieczona niezadowolona z decyzji wydanej przez organ rentowy ma możliwość skierowania sprawy do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych celem jej weryfikacji.
Biorąc pod uwagę fakt, że osoby niedysponujące zaświadczeniem z zakładu pracy lub legitymacją ubezpieczeniową mają możliwości udowodnienia wysokości swojego wynagrodzenia na podstawie innej dokumentacji, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej uznało, że nie ma potrzeby dodatkowej regulacji omawianej kwestii w odrębnej ustawie.
Serwis ZUSiK.pl
